Mirë se vini në
Oazin e Mirëqenies

Ka mëngjese që nuk janë fillim, por vazhdim i një lodhjeje të brendshme që s’ka emër. Dhe kur mendja nuk gjen forcë të çohet, kur zemra tërhiqet në heshtje, atëherë vetëfajësimi bëhet zëri më i zhurmshëm. Të përmend gjithçka që s’ke bërë. Të kujton çdo detaj që s’ke arritur. Të bind se duhet të bësh më shumë, të jesh më mirë, të mos ndalesh. Por e vërteta është se të ndalesh nuk është dështim. Të pushosh nuk është shenjë dobësie. Kur bota brenda teje është në trazim, të mos kërkosh më shumë prej vetes është një formë kujdesi. Ndonjëherë, guximi nuk qëndron në sukseset e mëdha, por në të qëndruarit me veten në paqe, edhe kur zhurmat e brendshme nuk pushojnë. Shumë prej nesh janë mësuar të matin vlerën personale me produktivitetin. Sikur qetësia duhet fituar. Sikur vetja duhet justifikuar çdo ditë. Harrojmë që edhe heshtja është përgjigje. Harrojmë që edhe mosveprimi është zgjedhje. Harrojmë që të ekzistosh në paqe me shpirtin tënd është një arritje më e madhe se çdo listë me detyra të përfunduara. Nuk je më pak i vlefshëm kur nuk e ke energjinë të përgjigjesh, kur nuk e ke forcën të përfundosh punët. Ka vlerë të madhe të mundesh të përqafosh vetveten edhe kur nuk je në versionin tënd më të mirë. E nëse ndonjëherë gjithçka që bën gjatë ditës është të marrësh frymë me vështirësi dhe të përpiqesh të qetësosh një shpirt të trazuar, atëherë kjo është më shumë sesa mjafton. Në ato çaste kur vetëfajësimi mbulon çdo mendim tjetër, të kujtosh veten si njeri është shpëtim. Nuk ke pse i përgjigjesh çdo zëri kritik brenda vetes. Nuk je i detyruar të jesh gjithmonë i përkryer. Ke të drejtë të jesh i lodhur. Ke të drejtë të mos dish çfarë hapash të hedhësh. Ke të drejtë të pushosh. Në këtë botë ku çdo gjë lëviz me shpejtësi, ku krahasimi është i pandalshëm dhe ku pritshmëritë janë të larta, të jesh i butë me veten është revolucion. Të flasësh me mirësi me veten është dhuratë. Të thuash “Nuk jam mirë, por po përpiqem” është akt guximi. Dhe ta pranosh këtë pa turp është fuqizim i vërtetë. Mos i numëro vetëm ato që nuk i bëre sot. Kujto gjithashtu sa shumë je përpjekur të qëndrosh. Kujto sa herë je ngritur kur s’kishe arsye. Kujto momentet që të shihje veten në pasqyrë dhe thjesht thoje: do vazhdoj. Sepse kjo është më shumë se mjaftueshme. Edhe qëndrimi në heshtje, edhe një mendim i qetë, edhe një frymëmarrje më e lehtë kanë vlerë. Nuk je vetëm në këtë betejë të brendshme. Ka të tjerë si ti. Ka shumë zëra që kanë mësuar ta qetësojnë vetëfajësimin me fjalë dashurie dhe mirëkuptimi. Dhe ti je njëri prej tyre. Mund të mësohesh të flasësh me më shumë dhembshuri për veten. Jo për të mohuar vështirësitë, por për të kujtuar se nuk je vetëm një version i lodhur i vetes. Je shumë më tepër se kaq. Pranoje veten edhe në ditët e tua më të qeta. Edhe kur nuk bën shumë. Edhe kur nuk e ndjen veten produktiv. Sepse je ende i tërë. Je ende me vlerë. Dhe kjo mjafton.

Kur mendimet e tua fillojnë të bëhen të zhurmshme dhe zemra ndjen më shumë sesa fjalët mund të përshkruajnë. Në ato çaste nuk ke nevojë të largohesh prej vetes. Nuk ke nevojë të heshtësh ndaj saj. Përkundrazi. Ke nevojë të ulesh pranë vetes me butësi dhe me mirëkuptim. Të dëgjosh atë që nuk është thënë. Të prekësh atë që dhemb në heshtje. Në shoqëri mësohemi shpesh të kërkojmë zgjidhje të menjëhershme. Të ndreqim veten sapo të ndjejmë diçka që nuk është e lehtë. Por dhimbja nuk kërkon rregullim. Ajo kërkon praninë tënde. Të jesh aty me të pa frikë pa ngutje. Zemrat që dhembin nuk kërkojnë analiza por përqafim. Nuk kanë nevojë të sqarohen por të ndihen të kuptuara. Mos e largoni vetveten në momentet më të brishta. Në ato çaste kur ndihesh i thyer ose e humbur. Në vend që të kërkosh rrugëdalje largo nga vetja provo të qëndrosh aty. Me gjithë lodhjen dhe pasigurinë. Ajo pjesë e jotja që ndien shumë ka nevojë për dashuri jo për gjykim. Ka nevojë për mirësi jo për largim. Ti nuk je ajo që po kalon. Nuk je thyerja jote. Nuk je lodhja jote. Nuk je humbja e shpresës që ndonjëherë të përfshin. Ti je shumë më tepër. Je përpjekja e përditshme për të qëndruar. Je kujdesi që sytë e tu mbajnë edhe kur qajnë në heshtje. Je qëndrueshmëria që ngrihet çdo mëngjes edhe pse ndonjëherë pa dëshirë. Dhe kjo mjafton. Afrohu me veten si me një mik të vjetër që s’e ke takuar prej kohësh. Mos kërko të ndryshosh çdo gjë. Mos kërko të gjesh menjëherë përgjigje. Mjafton të qëndrosh aty. Të dëgjosh. Të pranosh. Në atë praninë tënde të heshtur fillon të shërohet ajo që dhemb. Jo sepse u zgjidh por sepse nuk është më vetëm. Mos i ik vetes. Sepse ajo është shtëpia jote më e sigurt. Është zëri që të njeh përtej çdo maske. Është e vetmja që di si të të mbajë kur gjithçka tjetër të duket larg. Në vend që të largohesh afrohu me butësi. Jo për të bërë më shumë. Jo për të qenë më mirë. Por për të thënë me qetësi. Jam këtu. Dhe kjo është mjaftueshme.

Ajo nuk vjen vetëm atëherë kur ke përfunduar punët kur ke përmbushur pritshmëritë apo kur më në fund ke arritur të pushosh. Qetësia është nevojë. Si buka e përditshme. Si uji që pi për të mbijetuar. Ajo është një hapësirë e shenjtë ku njeriu mëson të qëndrojë me veten pa frikë. Mos e shty më për nesër këtë nevojë të thellë për paqe të brendshme. Mos e lër për fundjavën. Mos e lidh me një ditë pushimi që ndoshta nuk do të vijë kurrë. Qetësia nuk pret. Ajo nuk e mat vlerën tënde me sa produktiv ke qenë sot. Ajo të do tani. Të do të jesh i pranishëm në këtë moment. Nëse nuk mund të shëtisësh në natyrë ulu pranë dritares. Lëri rrezet e diellit të bien mbi fytyrë. Lëri retë të ecin dhe vëre si lëvizin. Edhe kjo është mjaftueshme. Nëse nuk ke mundësi të meditosh për një orë mbyll sytë për dy minuta. Merr frymë thellë dhe lejo trupin të të kujtojë se je gjallë. Qetësia nuk është një destinacion i largët. Ajo është aty ku ndalon së luftuari me veten. Aty ku nuk ke më nevojë të jesh dikush tjetër. Aty ku je i lirë të jesh thjesht vetja. Me gjithë gabimet dhe lodhjen tënde. Me gjithë atë që të mungon. Kur vjen qetësia ajo nuk bërtet. Ajo nuk kërkon vëmendje. Ajo vjen butësisht dhe të mbulon si një batanije e ngrohtë në një natë të ftohtë. Vjen në mënyrën si merr frymë. Në mënyrën si sheh dritën që hyn nga një dritare e vogël. Në mënyrën si i lejon vetes të qëndrojë pa pasur nevojë të arrijë diçka. Qetësia jote nuk është shpërblim për të ardhmen. Ajo është e drejtë e përditshme. Dhe ti ke të drejtë ta ndjesh tani. Ke të drejtë të pushosh. Ke të drejtë të mos bësh asgjë për një moment. Ke të drejtë të ulesh dhe të dëgjosh veten. Në këtë botë ku çdo gjë kërkon vrap dhe përpjekje të pandërprerë ti ke të drejtë të thuash ndalem. Jo nesër por tani. Sepse qetësia që e shtyn për nesër mund të jetë ajo që të mungon më shumë sot.